بینشی جدید در مورد خطر شکستگی استخوان در دیابت نوع 1

 11ژوئن 2021- افراد مبتلا به دیابت نوع 1(T1D) ، بیشتر در معرض شکستگی استخوان قرار دارند. اما چرا؟

تاکنون فرضیه این بود که آسیب عصبی یا نوروپاتی، که یک عارضه جانبی شایع دیابت است و حتی دردیابت نوع 1 بیشتر است، مهمترین عامل در خطر شکستگی استخوان است. اما یک مطالعه ی جدید از محققان دانشگاه شفیلد در انگلستان نشان می دهد که ممکن است علل دیگری بیش از نوروپاتی در آن دخیل باشد. این تحقیق در Journal of Bone and Mineral Research منتشر شده است.

محققان گفتند اگرچه چندین مطالعه بر روی معماری استخوان در دیابت انجام شده است، اما بیشتر این مطالعات در مورد دیابت نوع 2 بوده است و داده ها در موردT1D نادر است. علاوه بر این، آنها گفتند هیچ مطالعه ای تاکنون تأثیر نوروپاتی دیابتی را بر اسکلت بررسی نکرده است.

محققان از اکتبر 2017 تا اکتبر 2018 ، از بیماران مبتلا بهدیابت نوع 1 از کلینیک های دیابت و از فهرست شرکت کنندگان در تحقیق در شفیلد ثبت نام کردند. این افراد بیشتر از 18 سال سن داشتند و بیش از پنج سال بهT1D مبتلا بودند. در مجموع، محققان 60 نفر را  انتخاب و در سه گروه تقسیم کردند. گروه اول شامل 20 بیمارT1D بود که به پلی نوروپاتی حسی - حرکتی متقارن دیستال، که احتمالاً شایع ترین نوع آسیب عصبی مرتبط با دیابت است، مبتلا بودند. بیشترین ویژگی این بیماری آسیب تدریجی به انگشتان پا و پا است. گروه 20 نفره ی دوم متشکل از افراد مبتلا به T1D بودند که آسیب عصبی نداشتند و گروه 20 نفره ی آخر "کنترل سالم" بودند که به دیابت مبتلا نبودند.

سپس محققان یک مجموعه آزمایش برای ارزیابی سلامت استخوان و همچنین توده عضلانی آنها انجام دادند. بیماران همچنین از نظر علائم نوروپاتی مورد معاینه قرار گرفتند همچنین از نظر قدرت عضلانی، راه رفتن و تعادل بررسی شدند. بیماران همچنین از نظر پوکی استخوان مورد آزمایش قرار گرفتند. استخوان قشری که سطح محافظ بیرونی سخت استخوانها است بررسی گردید. به گفته نویسندگان  وضعیتی که بهcortical porosity  معروف است، قسمت قشری یک بخش اصلی از استخوان است که تحت تأثیر دیابت قرار می گیرد. همانطور که این اصطلاح نشان می دهد، یک تست تخلخل استخوانی میزان متخلخل بودن استخوان را در سطح "ریز معماری" آن اندازه گیری می کند.

به نظر می رسد عوامل مختلفی در خطر شکستگی نقش دارند

جای تعجب نیست که محققان دریافتند کهcortical porosity  در افراد مبتلا به دیابت نوع 1 بیشتر از بیمارانی است که T1D ندارند. همچنین، تعداد بیشتر شکستگی های قبلی در بیمارانT1D که به نوعی نوروپاتی داشتند، شایع بود. با این وجود، محققان همچنین گفتند که اگرچه T1D و نوروپاتی دیابتی بر ساختار استخوان تأثیر می گذارد، اما این شرایط به طور کامل خطر بالاتر شکستگی را در بیماران T1D توضیح نمی دهند. به گفته محققان، به نظر می رسد خطر شکستگی در T1D از عوامل یا علل مختلفی ناشی می شود، یا به عبارت دیگر، یک خطر "چند عاملی" است - یعنی شامل هر دو ویژگی اسکلتی و غیر اسکلتی است. به عنوان مثال، محققان گزارش دادند که بیماران مبتلا بهT1D  در آزمایشاتی که نه تنها قدرت عضله بلکه تعادل و راه رفتن را ارزیابی می کنند، عملکرد بدتری داشتند. به گفته نویسنده ارشد این مقاله، دکتر تاتیان ویلاکا ، از دانشگاه شفیلد، مهم است که بررسی کنیم چه عواملی منجر به افزایش خطر شکستگی در دیابت نوع 1 می شود. نتایج ما نشان می دهد که علاوه بر ویژگی های استخوان، تعادل و قدرت عضلانی نیز در این موضوع نقش دارد. این یافته ها می تواند به بهبود رویکردهای پیشگیری از شکستگی کمک کند.

این مطالعه به دنبال تحقیق انجام شده توسط همین تیم از دانشمند که در سال 2020 منتشر شده است، پایه گذاری شد. در آن زمان، آنها اظهار داشتند که بیماران دیابتی ممکن است به طور کامل از خطر بالاتر شکستگی استخوانهای خود آگاهی نداشته باشند. همانطور که دکتر ویلاکا سپس گفت: دیابت می تواند عوارض شناخته شده ای از جمله مشکلات کلیوی، از دست دادن بینایی، مشکلات پا و آسیب عصبی ایجاد کند. با این حال، تاکنون بسیاری از افراد مبتلا به دیابت و پزشکان آنها اطلاع ندارند که این افراد در معرض خطر بیشتری برای شکستگی استخوان نیز قرار دارند. ما باید آگاهی خود را در مورد این خطر که افراد دیابتی را تهدید می کند، افزایش دهیم تا به آنها در جلوگیری از شکستگی استخوان کمک کنیم. به عنوان مثال، جلوگیری از زمین خوردن می تواند خطر شکستگی آنها را کاهش دهد. شکستگی به خصوص در افراد مسن می تواند بسیار جدی باشد. شکستگی لگن شدیدترین نوع شکستگی استخوان است، زیرا باعث ناتوانی بسیار شدیدی می شود.

منبع:

https://www.diabetesselfmanagement.com/news-research/2021/06/11/new-insights-into-fracture-risk-in-type-1-diabetes/